နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား

နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား
-----------------------------------

က်ဳပ္တို႔အရပ္မွာ ညေန ေနဝင္ရီတေရာ၊ႏြား႐ိုင္းသြင္းခ်ိန္၊ေနဝင္ၿဖိဳးပ်ေရာက္ခ်ိန္ဆို ကေလးေတြကို အေမေတြက ႐ြာျပင္ကို ေပးမထြက္ၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ နာနာဘာဝေတြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မိုလို႔တဲ့။
ငယ္စဥ္က ဘာႀကီးမွန္း မသိရဘဲနဲ႔ ေၾကာက္ခဲ့ရသည့္ က်ဳပ္ဘဝမွာ “နာနာဘာဝ” အဲဒီက စခဲ့၏။

ဒီႏွစ္ ကဆုန္လ အရပ္ျပန္ေတာ့ ရေသ့ေတာင္ဘုရားကို ညေနမိုးခ်ဳပ္မွာ သြားျဖစ္သည္။ ကုကၠိဳေတာ႐ြာႏွင့္ ဆင္႐ြာကို ျဖတ္ရ၏။ထို႐ြာႏွစ္႐ြာၾကားမွာ သခ်ႋဳင္းကုန္း႐ွိ၏။စာေရးသူတို႔ ငယ္ဘဝက ကုကၠိဳင္ပင္ႀကီးေတြ အံု႔ဆိုင္းလို႔၊ေနေပ်ာက္မထိုး၊ ဧရာဝတီျမစ္ေရတက္လွ်င္ ေရဝင္သည့္ေခ်ာင္း႐ွိ၍ အေလ့က်ပင္ေတြကလည္း ပိတ္ပိတ္သဲသဲ ေပါက္ေန၏၊ေ႐ွးႏွစ္မ်ား စြာထဲက သခ်ႋဳင္းအိုႀကီးမို႔ အုတ္ဂူေတြကလည္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါမွေပါ၊ထိုအုတ္ဂူမ်ားအနက္ က်ဳပ္စိတ္မွာ ယေန႔တိုင္စြဲေန သည့္အုတ္ဂူႀကီးက အေခါင္းထည့္ထားေသာ အေလာင္းစင္ ပံုသဏၭာန္ အုတ္ဂူၾကီး ျဖစ္၏။

ေႏြရာသီဆို ဆရာဘုန္းႀကီးႏွင့္ မနက္ၿပီး အလွဴေတြကို အ႐ုဏ္မတက္မွီ သြားရသည္။က်ဳပ္က ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ထီးထမ္းၿပီး ဘုန္းႀကီးေနာက္က လိုက္ရ၏။ သစ္ရိပ္ေတြအျပင္ လေရာင္မံႈမံႈ ဝါးဝါးေအာက္မွာ လေရာင္ဆမ္းထားသည့္ အေလာင္းစင္အုတ္ဂူႀကီးႏွင့္ အျခားအုတ္ဂူေတြက ဝိုးတို႔ဝါးတား၊ လူေသျမွဳပ္ထားေသာ ေျမပံုေတြကလည္း ဟိုတစ္ပံု၊ဒီတစ္ပံုမို႔ ေနာက္လဲ လွည့္ျပန္မၾကည့္ရဲ၊ေဘးဘီးလဲ မၾကည္ဝံ႔၊ကေလးပီပီ အဲဒီ႐ြာေတြ သြားရရင္ သခ်ႋဳင္းႀကီးကို ျဖတ္ရမွာအလြန္ ေၾကာက္ေပါ့။ အသည္းတလွပ္လွပ္၊ ရင္တဖိုဖို ၊ၾကက္သီး တဖ်န္းဖ်န္း၊ ေနာက္ေက်ာခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္ေထြကေတာ့ တစ္သက္မေမ့။

မွတ္မိပါေသးေတာ့၏-တစ္ညေနမွာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ အေမႏွင့္အတူ အဲဒီသခ်ႋဳင္းႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ကိုင္းထဲကိုသြားရ၏။
သခ်ႋဳင္းကုန္းအဝင္မွာ အေမက ေနဦးဆိုကာ သူ႔ေျခဖဝါးက ေျမမံႈကိုယူၿပီး က်ဳပ္ နဖူးကို သူလက္ျဖင့္ “ဖြဖြ” ဟု ဆို၍ တို႔ ေပး၏။ အဲလို အေမ့ေျခမႈန္႔ကို သားသမီးနဖူးကို တို႔ရင္ ကေလးမ်ား မလန္႔ဟူ၍ ေဒသစြဲအယူ႐ွိၾကလို႔ပါ။

ယခုအေခါက္ ႐ြာေရာက္ခိုက္ ေလွႀကီးစု႐ြာ အသြားမွာ အဲဒီသခ်ႋဳင္းကိုျဖတ္ေတာ့ အေမႏွင့္အတူ သြားခဲ့စဥ္က “ဖြဖြ” ဆိုတာကို သတိရမိ ပါေသးေတာ့သည္။ ငယ္ဘဝ၏ လြမ္းဖြယ္ရာႏွင့္ မုဆိုးမအေမ၏အၾကင္နာမို႔ ရင္မွာလိုက္ေမာရပါသည္။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္သည့္တိုင္ ႏုသစ္လ်က္၊ရင္မွာ ဖိုလိႈက္ဆဲ။
ယခုေတာ့ ကကၠိဳပင္ႀကီးေတြလဲ မ႐ွိေတာ့႐ံုမွ်မက လူေသ ျမွဳပ္ရန္ ေျမေနရာသည္ပင္ အနည္းမွ်႐ွိေတာ့၏၊လူေနအိမ္ေတြကလဲ သခ်ႋဳင္းကုန္းထဲ ေရာက္ေနသလို႔ ေက်း႐ြာမူလတန္းေက်ာင္းလည္း ေဆာက္လုပ္ထားသည္။စာေရးသူေၾကာက္ခဲ့ရသည့္ အုတ္ဂူႀကီးလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့၏။ မေၾကာက္တတ္ေသာ ယေန႔ေခတ္ ကေလးေတြအဖို႔ နာနာဘာဝႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေၾကာက္ရျခင္းရသကို ခံစားတတ္မည္မဟုတ္။ ေက်ာင္းသားေလးေတြက သခ်ႋဳင္းကုန္းထဲမွာဘဲ ေၾကာက္လန္႔မဲ့ ေဆာ့ေနၾက၏။

ေလွႀကီးစု႐ြာ၏အေ႐ွ႔ဖက္မွာ ရေသ့ေတာင္ ဆိုတာ႐ွိသည္၊ ေ႐ွးေဟာင္း ဘုရားပ်က္တစ္ဆူႏွင့္ ဘိုးေတာ္႐ုပ္တု၊ မယ္ေတာ္႐ုပ္တု၊ဘီးလူး႐ုပ္တုေတြ ႐ွိ၏။ယေန႔တိုင္ ေလွႀကီးစု႐ြာထဲက နတ္ဝါသနာထံုသူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ရေသ့ေတာင္ ေပၚတက္ၿပီး နတ္ပူးၿပီး၊ နတ္ေမးေလ့၊ နတ္ေဟာေလ့ ႐ွိၾကသည္။ နတ္လမိုင္းကပ္ေသာ ေနရာဟု ေျပာႏိုင္၏။ ဟိုယခင္ကေတာ့ ရေသ့ေတာင္ေပၚမွာ နတ္ေရကန္႐ွိသည္-ဟု လူႀကီးသူမမ်ားက ေျပာၾကသည္၊ပေယာဂပူးသူမ်ားႏွင့္မ်က္စိနာေရာဂါျဖစ္သူမ်ား ထိုနတ္ေရကန္က ေရျဖင့္ မ်က္စဥ္းခပ္ရင္ ေပ်ာက္ကင္းေၾကာင္း ေျပာဆိုၾက၏။ယခု နတ္ေရကန္ မ႐ွိေတာ့။

ရေသ့ေတာင္ေပၚေနေသာ ဦးပဇင္းႏွင့္အရပ္ထဲက ဒကာေတြက “လြန္ခဲ့သည့္သံုးႏွစ္ေလာက္က ေတာင္၏အေ႐ွ႔ ဖက္နားကေန ျပည္ခ႐ိုင္ပတ္လမ္းေဖါက္တာ ေျမထိုးစက္ႀကီးျဖင့္ ေျမထိုးရာမွာ ေ႐ွ႔တည့္တည့္က နဂါးႀကီး တစ္ေကာင္ ပါးပ်ဥ္းႀကီးေထာင္ၿပီး စူးစူးဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ဆက္ၿပီးေျမကို မထိုးရဲေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရသတဲ့။ ခ႐ိုင္ပတ္လမ္း စီမံကိန္းႀကီးလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး” ဟု ေတာင္ေပၚကေန နဂါးႀကီး ေတြ႔ရသည့္ေနရာကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာျပၾက၏။ ေျမေကာ္စက္ႀကီး ေမာင္းသူ တစ္ဦထည္းဘဲ ျမင္ရသတဲ့။ေ႐ွးအေခၚ နာနာဘာဝ-ဟု ဆိုရမလားဘဲ။စာထဲကဆိုသည့္ အသုရ ကာယ္ဆိုတာမ်ိဳးေနမွာ။

နာနာဘာဝဆိုေသာ ပါဠိစကားကို ႀကီးေတာ့ သိလာရ၏။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ျဖစ္ျခင္း၊ေသကြဲကြဲျခင္းကို နာနာဘာဝဟု ဆိုပါသည္။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ တေစၦ သရဲ သင္းကြဲၿပိတၲာစတာေတြကို ျမန္မာတို႔က “နာနာဘာဝ” ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ ။ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္တတ္ေသာ သတၲဝါ-ဟု အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾက၏။
ပါဠိမွာ သရဲတေစၦကို တစၦက-ဟု ဆိုပါသည္။ေျခာက္တတ္သူ။ အဂၤလိပ္တို႔ေတာ့ ေသသြားသူရဲ့ ဝိဥာဥ္(သရဲတေစၦ)ဟု ဆိုၾက၏။ ႏိုင္ငံျခားတေစၦသရဲဇာတ္ကားေတြ ၾကည္ေနၾကရ၍ လူမ်ိဳးတိုင္းမွာ တေစၦ၊သရဲ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိၾကတာကို သိရသည္။

ၿပိတၲာဆိုတာကို ပါဠိမွာ ေပတ-ဟု ဆို၏။တမလြန္ဘဝေရာက္ သြားသူ-ဟု ဆိုရသည္။သူတို႔က အံုးနဲ႔က်င္းနဲ႔ အစုဖြဲ႔ေနၾကသတဲ့။တစ္ခါတေလေတာ့ တစ္ဦးတည္း ျဖစ္ေနရင္ သင္းကြဲၿပိတၲာ-ဟု ေ႐ွးက ဆို႐ိုးျပဳၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ ကုသိုလ္ျပဳေပးလို႔ အမွ်ရၾကလွ်င္ ၿပိတၲာဘဝက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾက၏။

လူအမ်ားစုသည္ နာနာဘာဝကို ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးၾကတာမဟုတ္၊သို႔ေပမဲ့ ေၾကာက္တတ္ၾကသည္။ ေၾကာက္ေနရတာေလးကိုက ရသတစ္မ်ိဳး ျဖစ္၏။တခ်ိဳ႔ နာနာဘာဝကို ႀကံဳဖူးေတြ႔ဖူးသူေတြ ႐ွိၾက၏။ သူတို႔၏စကားေတြက ယံုၾကည္လကၡံစရာ ျဖစ္၏။ထိုသူမ်ားကို “နာနာဘာဝနဲ႔ ေတြ႔ဖူးသူမ်ား” ဟု ဆိုက သင့္အံ့ေကာင္းရာ၏။

ပိဋကတ္မွာ နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔သူေတြ အမ်ားအျပား႐ွိသည္။ဘုရား႐ွင္က ဝိမာနဝတၳဳ၊ေပတဝတၳဳဆိုၿပီး က်မ္းစာ အုပ္ႀကီး ႏွစ္အုပ္စာ သီးသန္႔ေဟာထားခဲ့သည္။ အျခားပိဋကတ္ေတြထဲမွာလည္း ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ထည့္၍ေဟာေတာ္မူသည္။

ဘုရား႐ွင္လက္ထက္က ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ပံ့သူကူသကၤန္းကို ဝတ္ၾကသည္။ပံ့သူကူသကၤန္းဆိုတာ လူေသေကာင္တို႔၊ အမိုက္ပံုတို႔မွာ ရစ္ပတ္စြန္႔ပစ္ထားေသာ အဝတ္အထည္မ်ားကို ေကာက္ၿပီး၊ ဖြတ္ေလ်ာ္ခ်ဳပ္ဆိုး ဝတ္ရသည့္သကၤန္း ျဖစ္၏။

ဝိနည္းပိဋကတ္၊ ပါရာဇိကဏ္တြင္ သုသာန္အနီးေက်ာင္းမွာ သၤီတင္းသံုးေနေသာ ရဟန္းေတာ္သည္ လူေသေကာင္မွာ ပတ္ထားေသာ အဝတ္ကို ပံ့သူကူ ေကာက္ယူသည္ ။ေလာေလာလတ္လတ္ စြန္းပစ္သြားသည့္ မသာေကာင္က အဝတ္ကို ခြ်တ္ယူ၏။ထိုအခိုက္ လူေသေကာင္ႀကီးက ထလာၿပီး “ငါ့ အဝတ္ျပန္ေပး၊ ငါ့အဝတ္ ျပန္ေပး” ဆိုကာ ေနာက္ကေန လိုက္ေတာင္း ေနပါသတဲ့။ သုသာန္ဓုတင္ေဆာက္တည္ေသာရဟန္းကား သုတ္ေျခတင္ ေျပးရေတာ့၏။ဒေရာေသာပါးကို ေျပးရ တာ၊ေက်ာင္းထဲေရာက္ေတာ့ “ဝုန္းဆို” တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လိုက္မွ အဲဒီေနရာမွာပဲ လူေသေကာင္ႀကီးက လဲက်သြားသတဲ့။ ေၾကာက္စရာမွ တကယ့္ကို ေၾကာက္စရာႀကီး။

ထိုျဖစ္အင္ကို ဘုရား႐ွင္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ့မွ ဘုရား႐ွင္က “လူေသေကာင္မွာ ေသသြားတဲ့သူက တေစၦအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ၿပီးစီးေနတာ၊ဒါ့ေၾကာင့္ အဝတ္ကို လိုက္ေတာင္တာျဖစ္ေၾကာင္း” ေျပာျပပါသည္။ထိုရဟန္းကို “နာနာဘာဝႏွင့္ ေတြ႔ဖူးသူ” ဟု ဆိုရပါမည္။

က်ဳပ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းမွာ ဦးပဇင္းႀကီး ဦးသာဉာဏ္ဆိုတာ ႐ွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဂဏန္းသခ်ၤာ သင္ေပး၏။ စာေရးသူတို႔ မမွီလိုက္သည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးမဥၨဴ၏တပည့္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးဦးမဥၨဴ ပ်ံလြန္ေတာ္မူေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္ ဒံုးတိုက္မယ္ကြဆိုကာ-ဟု မူးမူးျဖင့္ ဒံုးတိုက္လိုက္တာ အသားစမ်ား လြင့္စဥ္ သြားေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ့႐ွိ၏။သည့္အျပင္-

ငယ္စဥ္က ေသာက္ေသာက္စားစား ေပေပေတေတေနခဲ့သူ ျဖစ္သည္အေလွ်ာက္ တစ္ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဆင္႐ြာကေန ေသာက္စားၿပီးျပန္ လာၾကသတဲ့။ ညဥ္႔ကလဲနက္၊ ေထြကလဲေထြ၊ ကုကၠိဳေတာသခ်ႋဳင္းလဲေရာက္ေရာ ေနာက္ကေန အေလာင္းႀကီးကို ပိုက္ၿပီး ဆံပင္ဖားလ်ားျဖင့္ သရဲမႀကီး လိုက္လာ၍ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္လို႔ဆိုကာ ပုဆိုးစခ်င္း ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီး ဓားျဖင့္ေဝွ႔ယမ္းလွ်က္ ေနာက္ျပန္ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေျပးခဲ့ရ ေၾကာင္းကို ေျပာျပဖူးသည္။သူ႔အေျပာအရဆို ဦးဇင္းႀကီးသည္ နာနာဘာဝနဲ႔ ေတြ႔ဖူးသူ ျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ က်ဳပ္အစ္ကို ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္ ျဖစ္သည္။ သူကိုရင္ဝတ္တုန္းက၊နာနာဘာဝကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ လူထြက္ေတာ့သည္။ ကိုရင္ဆည္းတာ (၃)ရက္ေတာင္မခံ၍ ယေန႔တိုင္ ေျပာစမတ္ျဖစ္ေနရ၏။

ကိုရင္ေတြက ယခင္ေက်ာင္းအိုႀကီးေပၚထပ္ ဆင္ဝင္ေဆာင္မွာ အိပ္ၾကရသည္၊တေရးႏိုးမွာ ေစတီေဟာင္းႀကီး ဖက္ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည္မိရာ အဝတ္ျဖဴျဖဴ ဖိုးသူေတာ္လိုလို နာနာဘာဝႀကီး ေစတီပ်က္ပ်က္ႀကီးထဲ ဝင္သြားတာကို အေသအျခာကို ျမင္လိုက္ရေၾကာင္းကို ယေန႔တိုင္ မွတ္မိလွ်က္႐ွိ၏။ေၾကာက္ေနၿမဲ ျဖစ္ေနပါသည္။

က်ဳပ္တို႔ ငယ္စဥ္က ေနခဲ့ရသည့္ေက်ာင္းႀကီးက ေ႐ွးေက်ာင္းအိုႀကီးပါ၊ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ဟိုဖက္ဒီဖက္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ဆက္ပါမွ ေက်ာင္းတိုင္ကို ပတ္မိ၏။ ကြ်န္တိုင္လံုးႀကီးေတြက ႀကီးလွ၏၊ ေပအစိပ္သံုးဆယ္ ေလာက္ကို အဆက္မ ႐ွိဘဲ ေခါင္အမိုးတိုင္ ႐ွည္၏။ ဆင္ဝင္၊ စမုခ္၊ဘုရားခန္း၊ က်က္သေရခန္းတို႔ျဖင့္ ေ႐ွးအေခၚ တိုင္တစ္ရာ ေက်ာင္းႀကီးပါ။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ဆရာေတာ္က သမၿပီးဆိုရင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ကိုအလယ္မွာထားၿပီး ကိုယ့္လက္ သူဆြဲ၊သူလက္ကိုယ္ဆြဲျဖင့္ “မဂၤလသုတ္ ေက်ာလံုးပုတ္ဆိုတဲ့” အတိုင္း ေဆာ္ပေလာ္ အတီးခံခဲ့ရ၏။ ညဆိုရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုး ေမွာင္ေန၏၊ မီးအိမ္ထြန္းထားသည့္ ေနရာကြက္ကြက္ကေလးသာ လင္းေနသည္။ထံုးစံအတိုင္း မသာတင္ေသာ ကုဋင္၊ မသာဆင္သည့္ လိုက္(ဇာစ)ေတြကလဲ ေက်ာင္းမွာပဲလွဴထားၾက၏။တစ္ေယာက္တည္း ညဆို ေက်ာင္းအေပၚထပ္ မတက္ရဲ ထိုမွ် ေၾကာက္စရာ့ ေရွးေက်ာင္းအိုႀကီးရယ္ပါ။

ေက်ာင္းႀကီးက ေတာင္ကို ေခါင္းျပဳ၊ေျမာက္ကို ေျချပဳထားသည္၊႐ြာက ေက်ာင္းအေနာက္ဖက္မွာ ဆိုေတာ့ မုခ္ဦး၊နတ္ လမ္းက ႐ြာဖက္ကို မ်က္ႏွာစာ ထား၏။ေက်ာင္း၏ေျခရင္းဖက္မွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြျဖင့္ ေပြလီ႐ႈပ္ေနေသာ ေ႐ွးေစတီအပ်က္ႀကီးတစ္ဆူ၊ႏွစ္က်ိပ္႐ွစ္ဆူ ဘုရားတန္ေဆာင္း၊ေလ်ာင္းေတာ္မူ တန္ေဆာင္း၊မတ္ရပ္တန္ေဆာင္း၊ ေက်ာင္း ေခါင္းရင္ဖက္မွာ ေတာ့ သိမ္ေဟာင္းႀကီး၊ေ႐ွးဘုရားပ်က္ေတြျဖင့္ ျပည့္ေနေသာေက်ာင္းဝိုင္းမို႔ ေန႔ခင္းေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲဆို အင္မတန္ ေၾကာက္ရေသာ ေနရာျဖစ္၏။ ေသစ္ႀကီးဝါႀကီးေတြကလဲ အံု႔ဆိုင္းလို႔၊ယိမ္းႏြဲ႔လို႔၊ေက်ာင္းထဲမွာ ေၾကာင္ငါးပိလို႔ေခၚသည့္ ႏႈတ္သီးခြ်န္းခြ်န္း ေတာေၾကာင္၊သင္းေခြၾကပ္၊လိပ္ေတြေတာင္ ေတြ႔ရတတ္သည္။

ေက်ာင္းတည္သက္က ဆရာေတာ္ေတြ ယခုဆို ေျခာက္ဆက္ေတာင္ ႐ွိၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္ေနသည့္ေက်ာင္း ေဟာင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းႀကီးဝန္းက်င္မွာ တေစၦသရဲေတြကလဲ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ႐ွိေနၾကေၾကာင္းကို က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက အေတာ္ေျပာဆိုၾက၏။ ေက်ာင္းသား၊ကိုရင္တိုင္းက ေက်ာင္းဝန္းက်င္မွာ သရဲမ႐ွိေသာ ေနရာလြတ္ မ႐ွိတာကို သိေနၾက၏။ထို႔ေၾကာင့္ ညညဆို ေက်ာင္းမွာက ကေလးပီပီ အေၾကာက္ပိုရသည္။

သရဲဆိုတာကလဲ ႐ွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးထားေသာ ေနရာေရာက္ရင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းထၿပီး ေၾကာက္တတ္တာကလား၊
ေဟာ မသိျပန္ေတာ့လဲ မေၾကာက္ျပန္ဘူး၊က်ဳပ္တို႔ ယခုဆို ဟိုအရပ္ဒီအရပ္ တရားေဟာၾကြရသည္၊ တည္းခိုရမယ့္ေက်ာင္း မိုးခ်ဳပ္မွေရာက္၊ျပင္ေပးတဲ့ကုဋင္၊ျခင္ေတာင္မွာ ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ အိပ္လိုက္တာပါဘဲ၊ ေဟာ မနက္မိုးလင္းလို႔ ကုဋင္တို႔၊ျခင္ ေထာင္တို႔ ၾကည့္မိရင္ ကြယ္လြန္သူ မည္သူေကာင္းမႈ႔ဆိုရင္ သေဘာေပါက္ၿပိးသား“ေသစဥ္တုန္းက လူေသအတြက္ ျပင္သည့္ကုဋင္ ႏွင့္လိုက္ဆိုတာကို” ထိုညသာ အဲဒီေက်ာင္းဆက္ အိပ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ေတာ့။

က်ဳပ္တို႔ လူမ်ိဳးမွာ တတ္ႏိုင္သူမ်ားက မိဘမ်ားကြယ္လြန္ရင္ ကုဋင္အသစ္၊ဇာပိတ္အသစ္တို႔ျဖင့္ အေလာင္းကိုျပင္တတ္ၾကသည္။အဲ မသာလဲခ်ၿပီးေရာ၊ကုဋင္တို႔၊လိုက္တို႔ကို မီး႐ိႈ႔ရမွာလဲ အသစ္ႀကီးေတြ ျဖစ္၍ ႏွေျမာၾက၏၊အိမ္မွာလည္း မထားဝံ႔၊ထိုအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ကမၺည္းထိုး လွဴလိုက္ၾကသည္။ ကိုရင္ေ၊ေက်ာင္းသားေတြက သိေနၾက ၍ ေၾကာက္ၾက၏။

က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ဘဝကို (၆)ႏွစ္သားက စခဲ့တာျဖစ္၍ အေၾကာက္က အျမစ္တြယ္ေနသည္၊ ေၾကာက္တတ္တာက ငယ္ေဖၚလို ျဖစ္ေနသည္။မသာကုဋင္၊မသာျခင္ေထာင္ဆိုရင္ ေၾကာက္တတ္သည္၊ယခုေတာ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ လုပ္ကာ လာလွဴရင္ မျငင္းသာ လကၡံေပးေနရ၏။
ေမာင္ေက်ာ္ျမင့္သည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားက ျဖစ္လာေသာကိုရင္မို႔ ေက်ာင္းဝန္းက်င္႐ွိ “နာနာဘာဝ” ဇာတ္လမ္း တို႔ျဖင့္ အကြ်မ္းဝင္ေန၏၊အေၾကာက္ဓာတ္ခံက ႐ွိႏွင့္ၿပီးသား၊ ညသန္းေခါင္ယံ ကိုယ္တိုင္တတ္အပ္ျမင္လိုက္ရ၍ ေၾကာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ခ်က္ျခင္းလူထြက္ျခင္း ျဖစ္၏။

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္သည္ ထိတ္လန္႔ၿပီး အလြန္ေၾကာက္စိတ္ ဝင္တတ္သည္။တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ႀကီးစိုးေလ အလြန္ေၾကာက္ရေလျဖစ္၏။ေန႔ခင္းေန႔လယ္ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ မ႐ွိသေလာက္၊ နာနာဘာဝႏွင့္ေတြဖူး သူအမ်ားစုသည္ ညပိုင္းေတြမွာဘဲ ေတြ႔ျမင္ၾက၏။

ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာပါလိမ့္-ဟု ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ စိတ္မွာ ေၾကာက္စိတ္ႀကီးစိုးသြား၍ေၾကာက္တာကို သတိထားျပဳမိသည္။မေၾကာက္တတ္သူမ်ားကို ေၾကာက္စိတ္က မႀကီးစိုး၍ ထိတ္လန္႔တယ္ဆိုတာ မျဖစ္ၾက။ေတာေက်ာင္း၊

ေတာင္ေက်ာင္းေတြမွာ တစ္ပါးတည္း သီတင္းသံုးေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမးၾကည့္ရင္ အဲဒီသေဘာကို ေျပာျပၾကသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေၾကာက္စိတ္ဝင္ေနခ်ိန္ အနီးအပါးက လူသံသူသံၾကားလိုက္ရင္ ေၾကာက္စိတ္ပ်ယ္သြားတတ္၏။

က်ဳပ္တို႔ ေညာင္စာေရး႐ြာႀကီးသည္ ႐ြာတန္း႐ွည္ႀကီး ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ဆယ္အိမ္ေက်ာ္ေလာက္ေတြမွာ ႐ြာထဲကို ဝင္ဖို႔ ျဖတ္လမ္းေတြ႐ွိၾကသည္။ျဖတ္လမ္းခ်ိဳးဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ျဖတ္လမ္းေတြက လူ ႏြား လွည္းအားလံုး သြားလို႔ရၿပီး၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လူသြားဖို႔သာသာ။ တခ်ိဳျဖတ္လမ္းေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႐ြာအျပင္ထိ လမ္းေပါက္၏။တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ႐ြာထဲ ဝင္လို႔ ျဖစ္႐ံုမွ်သာ၊မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ျဖတ္လမ္းမ႐ွိတတ္။
ျဖတ္လမ္းေတြထဲမွာ ျခေသၤ့ေလး လမ္းေပါက္ဆိုတာ ႐ွိ၏။တျခားျဖတ္လမ္းေတြက ႐ိုး႐ိုးေျမသား လမ္းျဖစ္ေပမယ့္ ျခေသၤ့ေလးလမ္း ျဖတ္လမ္းက ႐ြာထဲဝင္လမ္းစပ္မွာ ခုနစ္ေပေလာက္ အျမင့္႐ွိ ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ပံုကို အုတ္ခံု အခိုင္အခန္႔ အုတ္ခင္းလမ္းျဖစ္သည္။ယေန႔တိုင္ ႐ွိ၏။

က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ေတာင္ဖက္က ဦးခ်စ္လွအိမ္သာ႐ွိၿပီး၊ေျမာက္ဘက္မွာေတာ့ အိမ္မ႐ွိပါ၊ယခုေတာ့ ဦးစံေအး အိမ္႐ွိေနၿပီ။ဦးခ်စ္လွအိမ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ယေန႔တိုင္ ေတြ႔ေနေသးေသာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြ စီတန္းေပါက္ေန၏။

မန္က်ည္းမ်ားက သရဲေျခာက္တတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျခေသၤ့ေလးႏွစ္ေကာက္၏ ေအာက္မွာလည္း သိုက္႐ွိေၾကာင္း ေက်ာင္းသား ကိုရင္မ်ားက လူႀကီးသူမေတြ ေျပာစကားအရ သိေနၾက၍ မနက္ေစာေစာ ႐ြာထဲ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံသြားရင္ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲေသာ ေနရာျဖစ္၏။
သူ႔အိမ္က သိုက္ႏွင့္မလြတ္၍ သီလ႐ွင္ဆရာႀကီး ေဒၚညိဳေလးကို ေ႐ႊ႔ခိုင္းထားရေၾကာင္း၊ေနာက္ သူတို႔အိမ္ ေနာက္ ဖက္ ၿခံစည္း႐ိုး ကုကၠိဳပင္မွာ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ဒန္းစီးေနၾကတာကို ေတြ႔ဖူးေၾကာင္း ဦးစံေအးဇနီးေဒၚပုႀကီး ႐ွိစဥ္က ေျပာဖူးပါသည္။က်ဳပ္တို႔ ေဒသမွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြမွာ ႏြယ္ပင္ေတြ တြဲလြဲစြဲေနရင္ ဥစၥာေစာင့္ေတြ ညက် ဒန္းစီးသည္-ဆိုေသာ အစြဲအလမ္း႐ွိ၏။

မိုးမိုး၊နီနီ-ဟူ၍ သမီးႏွစ္ေယာက္႐ွိ၏။မနက္ေစာေစာ စေနပတ္ ဆြမ္းထခ်က္ရာမွာ မန္က်ည္းပင္ငုတ္တိုမွာျဖဴျဖဴေကာင္ႀကီး ထိုင္ေနတာေတြ႔၍ ညီအမႏွစ္ေယာက္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး အိမ္ေပၚျပန္တက္ေျပးၾကရသတဲ့၊ထိုေန႔ကစ၍ ယေန႔တိုင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကို ထ မခ်က္ရဲၾကေတာ့။

တစ္ခါေတာ့ လသာသာညတစ္ည သန္းေခါင္ယံ သူတို႔အိမ္မွာ လာအိပ္သည့္ မစန္းျမင့္ႏွင့္နီနီ အျပင္ကို အေပါ့စြန္႔ဖို႔ ထြက္ၾက၏။ေခါင္းရင္းျဖတ္လမ္းက လူသံၾကား၍ ၾကည့္မိရာ အမ်ိဳးသမီးသံုးေယာက္ ဆံပင္ ဖားလ်ားခ်ၿပီး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ သြားေနၾကတာကို လွမ္းၾကည့္မိလိုက္ၾကသတဲ့၊ဟိုက လွဲ႔ျပန္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳၿပသြားၾကတာ၊ေခ်ာကလဲေခ်ာ၊လသာသာမွာ အသားကေလးေတြက ဝင္းလဲ့ေနတာဆိုပဲ၊ကိုယ့္႐ြာက ႐ြာသူေတြ မဟုတ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး အိမ္ေပၚလန္႔ေျပးၾကရသည္။တစ္ညလံုး လန္႔ၿပီး အငိုမတိတ္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသတဲ့။တိုက္ဆိုင္စြာ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ ေနာက္ဖက္အိမ္က ကိုေက်ာက္ဒိုး၏ သား ေမာင္ဆိတ္ႀကီး ေရနစ္ ေသသြား႐ွာသည္။႐ြာမွာ ေရတက္ေနခ်ိန္ကို။

အဲဒီလမ္းၾကားက သားစိမ္းငါးစိမ္း ဆြဲသြားရင္လဲ လန္႔တတ္၏။ဟိုတစ္ေနက မိုးမိုးႏွင့္ ေတြလို႔ သူမက“မနက္(၄) နာရီေလာက္ကစလို႔ ပရိတ္႐ြတ္၊ ပ႒ာန္း႐ြတ္၊ တရားထိုင္ေနတုန္း ယခုတစ္ေလာ၊ လမ္းၾကားထဲက ခ်ဴသံေတြၾကားလာရတယ္၊
ေနာက္ဖက္အိမ္က ဘႀကီးတို႔ကလဲ ၾကားၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္၊အဲဒါ ဘာျပဳလို႔လဲ”ဟု ေမးလာပါသည္။
“ငါတို႔ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးတဲ့ အတိုင္းဆို၊သိုက္ေတြ လွည္းေတြနဲ႔ေနရာ ေပ်ာင္းၾကတာေနမွာ့ေပါ့၊ဒါမွဟုတ္လဲ နင္ပ႒ာန္း႐ြတ္တာကို ၾကည္ညိဳၾကလို႔ ေနမွာေပါ့၊ဆက္႐ြတ္၊ေမြးရနံ႔ေတြ ေမြးႀကိဳင္လာလိမ့္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ရပါသည္။

သိုက္လို႔ေခၚေသာ ဥစၥာေစာင့္ေတြကိုလည္း နာနာဘာဝေခၚဆိုရမယ္ထင္ပါသည္။စာအလိုကေတာ့ ဥစၥာေစာင့္ကို ေဝမာနိကၿပိတၲာ စာရင္းမွာ သြင္းထား၏။ျခေသၤ့ေလးလမ္းၾကား ဧရာဝတီျမစ္တိုင္ ဒိုယိုေပါက္ျဖစ္၍ ေရေမွ်ာကမ္းတင္ နာနာဘာဝေတြလည္း ဝင္မယ္ဆို ဝင္လာႏိုင္၏။

က်ဳပ္က(၁၄)ႏွစ္သားမွာ ကိုရင္ဝတ္ျဖင့္ အမရပူရၿမိဳ႔၊မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ကို စာသင္ဖို႔ ေရာက္ခဲ့၏။ဆရာေတာ္ႀကီးက မနက္အာ႐ံုဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီးရင္ တစ္ေက်ာင္းတိုက္လံုး႐ွိ သံဃာေတြကို ဩဝါဒေန႔စဥ္ေပးပါသည္။ေန႔စဥ္ဆိုေတာ့ ေလာကဓမၼစသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြက စံုမွစံု၊ဆရာေတာ္ႀကီးက က်မ္းျပဳအေက်ာ္ဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာ တိုင္းကစိတ္ဝင္စားစရာ၊ဩဝါဒတက္ၾကရတာ မပ်င္းၾကပါဘူး၊ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္နီးေသာ အိမ္ေတြက ဒကာဒကာမေတြလည္း ဩဝါဒကို ေန႔စဥ္ လာၿပီး နာၾကပါသည္။

အေၾကာင္အရာစံုသမွ သရဲအေၾကာင္းလဲ ဘယ္လြတ္မလဲ၊ဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပသည့္ နာနာဘဝအေၾကာင္းမွာ-မဟာဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္ႀကီး တည္ေထာင္စက၊ေက်ာင္းတိုက္၏ ေတာင္ဖက္ ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားေ႐ွ႔မွာ ဦးမႈန္ႀကီးအမည္းျဖင့္ ဦးဇင္းႀကီးတစ္ပါးေနသည္။ဦးမႈန္ႀကီးက လူဘဝတုန္းက ေပေတေသာက္စားတဲ့ လူ႐ြတ္လူေပ်ာ္ႀကီး၊ႀကီးမွ သကၤန္းဝတ္လာတာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကလဲ နာမည္မေက်ာ္ေသး၊ မႀကီးပြားေသး၊သူဆြမ္းခံလို႔ရေသာ စားဦးစားဖ်ား ဆြမ္း/ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကို ဆရာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳေတာ့ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လာကပ္ေလ့႐ွိ၏။

သံဃာကလည္း တိုက္တည္စမွာ ငါးပါးမွ်႐ွိ၍ ေက်ာင္းနီးနားအခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္ဟန္လဲ တူပါသည္။ဦးပိန္တံ တားနား ကပ္ရက္ ေဆာင္းတန္းမုခ္ဦး၊ အာ႐ံုခံ တန္ေဆာင္း၊တံတိုင္းအကာအရံေတြနဲ႔ ဥာဏ္ေတာ္အျမင့္ေပ(၃၅)ေပ ေလာက္႐ွိ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ေတာင္မင္းႀကီးဘုရားလို႔ ေခၚပါသည္၊က်ဳပ္တို႔ စာသင္သားဘဝတုန္းက၊ယခုလို ဦး ပိန္တံထားႀကီးက မစည္ကားေသး၊ အေက်ာ္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ဘဲ႐ွိ၏၊သတၲ႒ာန ေစတီေဟာင္း၊ဘုရာအိုဘုရားပ်က္ သစ္ပင္ပိတ္ေပါင္းေတြျဖင့္ ေနခင္းပိုင္းေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲသည့္ေနရာ။
ယခင္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါးေနတာ၊ေနာက္အတူေန ဦးဇင္းႀကီးက ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြား၍ တစ္ပါးထည္း ဆက္ေနသည္၊ ညညဆို ေသသြားသည့္ဦးဇင္းႀကီးက လာလာေျခာက္သတဲ့၊ဦးမႈန္ႀကီးကလဲ “ မင္းကြာ လူတုန္းကမွ မေၾကာက္တာ၊သရဲျဖစ္ေနမွေတာ့ မင္းကို ဘာလို႔ ေၾကာက္ရမလဲ” ဆိုၿပီး ဆဲဆိုကာ ေတြ႔ရာျဖင့္ ပစ္ေပါက္ေနက်။

တစ္ညမွာေတာ့ သရဲေျခာက္ေနတုန္း ကုဋီတက္ခ်င္၍ ကုဋီသြားတက္တာ၊ကုဋီက ယခုေခတ္လို ေရေလာင္းကုဋီ မဟုတ္ေတာ့၊ၾကမ္းေပါက္ကို ေခ်နင္းၿပီး စြန္းရတာ၊အဲဒီမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ဦးမႈန္ႀကီး၏ ေ႐ႊအုကို သူငယ္ခ်င္းသရဲက စြဲထားပါေလေရာတဲ့၊ ဒီေတာ့မွ လူတုန္းကေတာင္ မေၾကာက္ဘူးဆိုသည့္ ဦးမႈန္ႀကီး သန္ေခါင္ယံႀကီးမွာ ေက်ာင္းတိုက္ထဲကို ငယ္သံကိုပါၿပီး အူးရားဖားယား ေအာ္ေျပးလာ၍ ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္ည ေက်ာင္းမွာ သိပ္ထားေပးရေၾကာင္းကို ခုတိုင္ က်ဳပ္မွတ္မိေနသည္။
ေလးစားရသည့္ျပင္ နာမည္ေက်ာ္ ဂုဏ္ဟိတ္ ႀကီးမားလွေသာဆရာေတာ္ႀကီး ေျပာျပတာမို႔ အမွန္ျဖစ္မည္။ေက်း႐ြာေက်ာင္းအခ်ိဳ႔ေရာက္၍ ညဖက္ ကုဋီတက္လွ်င္ သစ္သားကုဋိမ်ားဆိုက ဦးမႈန္ႀကီး၏ ျဖစ္အင္ကို ေတြးမိၿပီးေအာက္ ငံုၾကည့္ကာ ေၾကာက္ရမလိုရယ္ပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာျပပါေသး၏။လူတစ္ေယာက္က သရဲ အင္မတန္ ေျခာက္တယ္ဆိုသည့္ သစ္ပင္ႀကီး႐ွိရာကို သရဲအေျခာက္ခံရေအာင္ သြားသတဲ့။သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ သရဲ ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျခာက္ပါလိမ့္မလဲ၊ဘယ္လိုမ်ား ေျခာက္မွာပါလိမ့္မလဲ-ဆိုကာ သရဲအေျခာက္ခံရဖို႔ကို ေစာင့္ေန၏။

“သရဲကလဲ ဒီေလာက္ေတာင္ အေျခာက္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္ သိၾကေရာေပါ့ကြာ”ေတြးၿပီး မ်က္လံုကို လင္းကြင္းေလာက္ႀကီး ျပဴးျပလိုက္သည္။
“ဪသာ္ သရဲဆိုတာ မ်က္လံုးအေတာ္ျပဴးတာကို၊အင္း ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျခာက္မွာပါလိမ့္”လို႔ ေတြးေနသတဲ့။
ေနာက္ သရဲက လွ်ာႀကီးထုတ္ျပလိုက္သည္။

“အံမယ္ သရဲဆိုတာ မ်က္လံုးတင္ျပဴးတာ မဟုတ္ဘဲ၊လွ်ာကလဲ အႀကီးႀကီးကို” အင္း မေျခာက္ေသးပါလား-ေပါ့
သရဲက လက္မဲႀကီးျဖင့္ လွမ္းေကာ္လိုက္၏၊
“အလို လက္ႀကီးကလဲ မဟားဒယား ႀကီးတာပါကလား၊အေမြး အမွ်င္ေတြကလဲ ထူးလြန္းပါရဲ့” လို႔ အံ့ဩလို႔ေပါ့။

သရဲကလဲ ဒီေလာက္႐ွိ္လွတဲ့အေကာင္ သိၾကေရာေပါ့ကြာ၊ နား႐ြက္တစ္ဖက္ကို ခင္းၿပီး၊နား႐ြက္ဆစ္ဖက္ကို ၿခံဳကာ အိပ္ျပလိုက္ပါေတာ့၏။
“အို အေတာ္ႀကီးတဲ့ နား႐ြက္ေတြပါလား၊ၿခံဳလို႔လဲ ရ၊ခင္းအိပ္လို႔လဲ ျဖစ္၊သရဲဆိုတာ အဂၤါေျခလက္ အေတာ္ကို ႀကီးတာပါကလား၊ဘယ္ေတာ့မ်ား ေျခာက္မွာပါလိမ့္” ဟူ၍သာ ဆက္သာေတြးေန၏။

သရဲလည္း ဘယ္လို ေၾကာက္ေအာင္ ဆက္ၿပီးေခ်ာက္ရပါ့မလဲ-ဟု စဥ္းစားရင္း ေခါင္းစားေနေတာ့၏။ဆရာေတာ္ ႀကီး ေျပာျပတာက ဒီေလာက္ပါဘဲ။
နာနာဘာဝေတြက ေျခာက္တတ္၏။ ေနာက္တတ္၏။ သူသဘာဝအတိုင္း ေအးေအးလူလူ ေနတတ္၏၊ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကို သူတို႔အတြက္ ျပဳေပးေစခ်င္ၾက၏၊ လူတိုင္းေတာ့ သူတို႔ကို မျမင္ႏိုင္ၾက။သို႔ေပမယ့္ သူတို႔႐ွိေနၾက၏။

Written by အ႐ွင္ပညာသီဟာဘိဝံသ(ပဥၥနိကာယ္)